شمال نیوز : دلم می گیرد، وقتی که عزیزی در مسیر عروج، اوج می گیرد !

دلم می گیرد، وقتی که از همسفران جا می ماند و در حصار تنهایی قرار می گیرد!

دلم می گیرد، وقتی که چون شمع در مسیر باد، از نفس می افتد و ذره ذره می میرد!

بعد از عروج حبیب الشهدا، حالا باید عزیز دیگری از قافله جانبازان یعنی جانباز شهید آقا سعید کلانتری را بر دست هایمان تا بهشت بدرقه کنیم!

در همین چند روز، آقاسعید پنجمین جانبازی است که آسمانی شده است :

حاج سید حبیب الله حسینی از ساری

دکتر مهرعلی لطفی از قائم شهر

حاج‌سیدحسین کاشانی از آمل

حاج شعبان صادقی از نکا

و حاج سعید کلانتری از ساری

عروج برای به معراج رفته ها زیباست، اما برای ما جامانده ها تلخکام است و احساس احساس پذیرفته نشدن، اذیت مان می کند و بر همه اینها، دوری و جدایی از یاران آسمانی و دلتنگی های پس از فراق را نیز بیفزائید که چگونه آزارمان می دهند؟!

وقتی یاران عروج می کنند، تلنگری بر ذهن‌ ها می زنند و ما را به زمانهای دور و مشخصا” به سالهای دفاع مقدس برده و خاطرات ما مرور می شود!

مولوی می سراید:

هر کسی کو دور ماند از اصل خویش

باز جوید روزگار وصل خویش

آهنگران عزیز زبان حال ما را اینگونه می خواند:

در باغ شهادت را نبندید

به ما بیچارگان زانسو نخندید

رفیقان رسم همدردی کجا رفت

جوانمردان، جوانمردی کجا رفت

عروج آقا سعید عزیز نشان داد که اگر شهیدان شفاعت کنند، رفیقان بار سفر می بندند و به کاروان شهدا ملحق می شوند!

اضافه ماندن ما در زمین و اضافه عمرها یعنی هنوز مورد شفاعت شهدا قرار نگرفتیم و دلیلش هم یا از عدم لیاقت ماست و یا از ما بهتران، نمی گذارند که نوبت به ما برسد!

دومی را چاره ای نیست و اما برای اولی باید دوباره تلاش کنیم و متحول شویم و به استاندارهای خلق و خوی و رفتار و عرفان زمان دفاع مقدس برسیم!

فلذا خودم هم اینگونه سرودم:

یادم آمد که کنم یاد ز خویش

تا بگیرم ره فریاد به پیش

که کجا بوده ام و با چه کسان

به کجا آمدم ای همنفسان

می کنم یاد از آن شهر قشنگ

شهر آسمانی جبهه و جنگ

شهر من مدینه فاضله بود

بین خوبان و بدان فاصله بود

شهروندان همه از اهل نظر

همه بیداردل از جنس سحر

همه مجنون صفت، حورسرشت

همه طالب شهادت و بهشت

کوچه ها کوچک و باریکه و تنگ

خانه ها ساده ز چوب و گل و سنگ

سفره ها مائده های آسمان

کوله ها بار سفر تا به جنان

آنکه از قافله جا مانده منم

به جهان مهمان ناخوانده منم

رفتنی بودم و ماندنی شدم

با دلم رفیق ناتنی شدم

بس که ماندم شده رفتنم خیال

گر چه دارم به تنم زخم وصال

……..

جانباز شهید آقا سعید، بیش از همه صفاتش، متحلق به اخلاق الهی بود و تبسم تسلی بخش، حتی زمانی که بسیار درد می کشید، جزء جدایی ناپذیر چهره صمیمی اش بود!

صبوری و بردباری را نمی توان در توصیف شخصیتش نادیده گرفت!

کسی که به سه مرام، اشتهار داشت :

وفاداری، فداکاری و مردمداری

آقاسعید مطیع و مرید امامین انقلاب بود و گوشش را بدهکار بدخواهان نظام نمی کرد و در دفاع از آرمانهای امام و انقلاب و شهدا، همیشه خود را سرباز ولایت می دانست!

سعید عزیز هرگز دنیا را بر آخرتش رجحان نبخشید و از این رو رسیدگی به نیازمندان و حادثه دیدگان و محرومان را در اولویت کمک های مالی اش قرار می داد!

رفیق با مرام دوستان زمان جنگ، دوستان محله قدیمی و دوستان جوان، آنقدر جاذبه داشت که محل کسبش پاتوق همه آنها بود و تا آنجایی که رمق داشت، سرکشی به خانواده های دوستان شهیدش را از قلم نمی انداخت!

یاد سالهای دفاع مقدس بخیر که این شیربچه ساروی از نوجوانی در گردان تخریب و از نیروهای سردار شهید حاج رحیم بردبار بود که غوغایی بپا می کرد و هراسی به دل نداشت و از سویدای دل، شهادت را آرزو می کرد و جزء نیروهای پیامی برای عملیاتها بود و عاقبت هم به وصالش رسید!

عروج غم انگیز سعید عزیز، چند نکته را بر ما متذکر شد:

اول اینکه اگر  بر معیارها و هنجارهای دفاع مقدس وفادار و پایدار باقی بمانیم، نه تنها سهم بهشت ما محفوظ می ماند، بلکه به واسطه تحمل سختی ها و بیماریها و بی تابی ها، اجر مضاعف هم به ما داده می شود!

دوم اینکه چه بسیارند قافله جامانده ها و از جنگ برگشته ها که سالم و بی حاشیه زندگی مجاهدانه خود را استمرار می بخشند و علیرغم اینکه از مزایای قانونی و مصوب جانبازی هم استفاده نمی کنند، تهمتها و فشارها را به جان خریده و اصراری بر جنگهای لفاظی و زرگری نداشته و از سکوت و تحمل حکیمانه شان نیز مأجورند!

سوم اینکه آقاسعید عزیز عمل داشت اما ادعا نداشت

جانباز ی که پیشینه رزم خود را به رخ کسی نمی کشید و به حساب معامله اش با خدا‌ می گذاشت!

روحش شاد و یادش گرامی باد

دکتر صادقعلی رنجبر - مدرس دانشگاه